Reisverslag – Pelopónnesos 2021
Reisverslag
Pelopónnesos 2021
Periode: 7 september 2021 – 23 oktober 2021. Afstand: 8.290 km.
Eindelijk konden we weer op reis, ondanks dat Covid-19 nog steeds rond waarde en we op onze reis er terdege rekening mee moesten houden. Hoewel we gevaccineerd zijn namen wij de nodige veiligheidsmaatregelen in acht. Voor ons betekende dat: afstand houden, mondkapjes op in openbare gelegenheden, hygiëne serieus nemen, zoveel mogelijk in de eigen bubbel blijven.
Fotoreportage
We hebben een zeer uitgebreide fotoreportage van onze reis op SmugMug staan. Klik hier voor de link. Het was een lange reis, wat geresulteerd heeft in heel veel foto’s. In 2022 hebben we ook op de Pelopónnesos gereisd en hebben de foto’s van deze reis er aan toegevoegd. Hieronder een aantal foto’s uit onze fotoserie.
Route
Het reisdoel was de Pelopónnesos en het eiland Kythira in Griekenland. De aanlooproute naar Griekenland was: Zeeland (NL) – Floreffe (B) – Ecomuseum d’Alsace (FR) – Monticelli d’Ongina (IT) – Acqualanga (IT)- Termoli (IT) – Vieste (IT) – Manfredonia (IT) – Castel del Monte (IT) – Bari (IT).
In Bari gingen we aan boord van de Superfast Ferry naar Igoumenitsa. We hadden bewust gekozen voor Camping on Board. Je kan tijdens de reis in de camper blijven en je hebt elektra aan boord. Dit is voor ons de meest praktische manier wanneer we varen met onze honden. Ze zijn vertrouwd met de camper en het geeft minder stress dan wanneer we aan dek zijn. Je moet je niks romantisch voorstellen bij Camping on Board. Je staat vastgeklemd tussen vrachtauto’s en andere campers, het is warm en er is veel lawaai.
Als leidraad gebruikten we de Pelopónnesos route die was uitgestippeld in de WOMO-gids. Maar we weken daar regelmatig vanaf en voeren onze eigen koers. Toen we in Griekenland woonden zijn we regelmatig in de Pelopónnesos geweest, daardoor hebben we een aantal plaatsen deze keer niet bezocht, zoals bv Olympia en Mistrás.
In grote lijnen hebben we de volgende rondreis gemaakt:
Van Igoumenitsa zijn we afgezakt, via de Rio Antirrio brug, naar Patras. Via de westkust van de Pelopónnesos zijn we, met allerlei omzwervingen, zuidwaarts naar Neapolis gereden. In Neapolis hebben we de boot naar Kythira genomen, daar zijn we vier dagen geweest. Daarna zijn we via de oostkust naar het noorden van de Pelopónnesos gereden. Nadat we de Pelopónnesos gerond hadden zijn we via het Kanaal van Korinthe richting Epirus gereden, waar de herfst zich van haar mooiste kant liet zien.
In een tijdsbestek van drie dagen zijn we van Bari, via Baraccola en Como naar Zeeland gereden.
De kaart hieronder geeft aan waar we onze foto’s hebben gemaakt en geeft een goede indicatie van de route die we hebben gevolgd.
Hoogtepunten van onze reis
De Pelopónnesos, het grote schiereiland in het zuiden van Griekenland herbergt alles wat Griekenland voor ons zo bijzonder maakt. Antieke opgravingen, ontelbare stranden, uitgestrekte berglandschappen, verlaten streken, stille kloosters en kleurrijke dorpen.
Messene of Ancient Messene ligt in een vruchtbare vallei en in een schitterende omgeving aan de voet van Mount Ithomi en 35 kilometer ten noordwesten van Kalamata in de provincie Messinia in Griekenland. Ancient Messene was een zwaar versterkte stad en gebouwd op de ruïnes van de oude stad Ithome ter verdediging tegen de Spartanen. Er zijn nog veel restanten te zien van de oude stad Messene, de laatste jaren zijn delen van de opgraving gereconstrueerd en gerestaureerd. Bezienswaardigheden zijn onder andere de oude muren, het theater, de agora, het asklepion (ziekenhuis, sanatorium), het stadion en het gymnasium en de heiligdommen van Ithomi. Rondom Messene was een verdedigingsmuur gebouwd met een lengte van negen kilometer en een aantal wachttorens. De Arcadische poort markeerde de hoofdweg naar de provincie Arcadië en is nog steeds de doorgaande weg naar Mavromati.
De opgravingen van Messene zijn indrukwekkend. Wij vinden het een van de indrukwekkendste archeologische sites van Griekenland. We waren er in 1999 en er is sindsdien heel veel werk verzet door de archeologen.
Het was magisch om in de vroege morgen als enige bezoeker door dit archeologische landschap te wandelen en er te fotograferen.
De Tempel van Apollo Epicurius in Bassae ligt hoog, 1130 meter, in de bergen op de westelijke hellingen van Mount Kotilion in onbewoond gebied en is een werelderfgoed. Het is ingeschreven in 1986 als het eerste werelderfgoed van Griekenland. De bergweg vanuit het oude Phigalia werd de Heilige Weg genoemd en had een lengte van ruim twaalf kilometer, die lopend werd afgelegd. De Tempel van Apollo Epicurius is gebouwd tussen de jaren 400 v. Chr. en 420 v. Chr. en genoemd naar de mythische god Apollo. De tempel is ontworpen door de architect Iktinos, hij ontwierp onder andere ook het Parthenon in Athene.
Helaas is de tempel helemaal ingepakt, alsof Christo zelf hieraan heeft meegewerkt. Het is een van de mooiste tempels van Griekenland en ook ingepakt is de tempel, op deze plek hoog in de bergen, een bezoek waard. We hebben op de parkeerplaats overnacht. We waren er alleen, onder een prachtige sterrenhemel.
Het Venetiaanse fort van Methoni heeft een lange en interessante geschiedenis. Gebouwd in de 15e eeuw en tot 1828 was de oude stad binnen de vestingmuren. Na 1828 vertrokken de inwoners uit de oude stad naar het nieuwe en moderne gedeelte.
De watervesting Bourtzi, tevens het zuidelijkste punt van het kasteel van Methoni, is het herkenningspunt van het stadje. Wij vonden Methoni een karakteristiek stadje, met name door het fort en de ligging aan zee.
Mesá Máni. We hebben een lange wandeling gemaakt naar het boerendorp Charouda. We houden van het landschap van de Máni, vaak desolaat en van de architectuur. Tijdens het wandelen volgde een kleine kudde paarden ons nieuwsgierig. Bij het dorp Charouda, te midden van cipressen, ceders en olijfgaarden ligt een prachtig oud kerkje uit de 11e eeuw, de Taxiarhis kerk. We hebben veel foto’s gemaakt van deze kleine parel. Helaas was het kerkje gesloten. In onze Griekse periode waren de kerken altijd open. Helaas is er te veel gestolen uit de kerkjes.Vlakbij Charouda in het dorp Drialos liggen links aan de weg twee haaks op elkaar gebouwde kerkjes.
Geroliménas. Een klein havenstadje, met wat vervallen huizen. De kust is er heel mooi. Het stadje is gevrijwaard van het massa toerisme, waardoor het voor ons een leuke plaats was om er te zijn. We hadden heel mooi licht in de avonduren.
Váthia. Niet voor niets het beroemdste torendorp van de Máni. Vanaf de weg is de beroemde en veel gefotografeerde “skyline” van Váthia. Het dorp zelf is nog steeds oorspronkelijk met onverwachte doorkijkjes, poortjes, ruwe stenen muren. Vanaf Váthia namen we de spectaculaire binnenweg van Alika naar Lagia
Monemvasía was de middeleeuwse zeehaven en het commerciële centrum van de Byzantijnse Pelopónnesos, de seculiere tegenhanger van Mistrás. Tegenwoordig is de benedenstad een fascinerende mix van sfeervol erfgoed, zorgvuldige restauratie en sympathieke herontwikkeling in bijpassende steen en stijl en een ervaring die niet mag ontbreken.
Het is een prachtige oude stad. Bijzondere architectuur en kleurgebruik. We vonden het oosters aandoen door de kleuren en vormen van de huizen. Net zoals in Ancient Messene is hier ook heel veel werk verzet sinds ons vorige bezoek in 1999.
Monemvasía wordt ook wel het Gibraltar van het Oosten genoemd. Het ligt op een hoog rotsachtig schiereiland, dat via een smalle strook en een brug is verbonden met het vaste land. Monemvasía betekent letterlijk “enkele ingang” en deze ligging bepaalt een belangrijk deel de geschiedenis van de stad.
Leonidhion. Vanuit Monemvasía, waar we overnacht hadden, volgden we een prachtige route door de bergen, door de Dafnon kloof: Monemvasía – Skala – Geraki – Kosmas – Leonidhion. We kwamen ook voorbij het tegen de rotswand gebouwde Elonis klooster.
Leonidhion is een mooi stadje, omgeven door de roodkleurige bergen. Door het stadje slenterend, zie je architectonische juweeltjes. Sommige huizen zijn heel mooi en vakkundig gerestaureerd. Het is een levendige stad met veel sfeer, winkeltjes en taverna’s. De rivier de Dafnon stroomt door de stad. Er zijn drie bruggen die de rivier overbruggen. De rivier was nu drooggevallen, maar het zal een spektakel zijn als de Dafnon als een wilde stroom vanuit de bergen door het stadje stroomt en in zee uitmondt.
Ancient Korinthos en Akrokorinthos. Ik vermeld beide sites, omdat ze zeer de moeite waard zijn. Helaas waren we te laat voor Akrokorinthos. Het sloot om 15:00. We hebben nog wel wat foto’s gemaakt. We hebben ook een kort bezoek gebracht aan Ancient Korinthos. Beide sites hebben we in het verleden uitgebreid bezocht.
Epidavros. Het amfitheater van Epidavros is het bekendste uit de oudheid en het best geconserveerde. Ook nu nog worden er in de zomer klassieke drama’s opgevoerd. Het oudste deel is gebouwd in de 3e eeuw voor Chr. Het theater ligt op een prachtige plek tegen een helling te midden van een fraaie groene natuur. Het theater heeft een capaciteit van 12.000 – 14.000 zitplaatsen. De akoestiek is indrukwekkend. Als we in het verleden bezoek hadden, dan stond Epidavros vaak op het programma.
Grotten van Didyma. Aan de hoofdweg tussen Kranidi en Epidavros, in de buurt van het dorp Didyma, liggen de Didyma-grotten – twee buitengewone zinkgaten. Ze stortten duizenden jaren geleden in en lieten grote kraters achter in de aarde. Het verbergt een onverwachte verrassing – een kleine Byzantijnse kerk, Agios Georgios, gebouwd onder een spleet daterend uit de 13e eeuw, versierd met oude fresco’s en een kleine grotachtige kapel van de Metamorfose tou Sotira (Transfiguratie van de Verlosser).
De waarheid gebiedt te vermelden dat we over de Metamorfose pas later hoorden, die hebben we dus helaas gemist. We vonden deze plek en de Agios Georgis magisch. We moeten natuurlijk terug om ook de Metamorfose te ontdekken. Het is beslist geen straf om hiernaar terug te gaan.
Nafplion. Na de onafhankelijkheid van Griekenland werd Nafplion de eerste Griekse hoofdstad (1829 -1834), hier vestigde zich de eerste Griekse regering en het parlement. Nafplion is een van de mooiste steden van Griekenland. Prachtige neoklassieke gebouwen, grote pleinen, mooie winkelstraten met bougainville, daarnaast de haven en de imposante forten en kastelen. Wat hoger in de stad heb je een prachtig uitzicht over de stad, de haven en het water met het karakteristieke fort in het water, Bourtzi.
Er is echter één minpunt en dat is dat deze mooie stad ontsierd is door de overal aanwezige graffiti, zelfs op historische gebouwen. Jammer, en we hopen dat de graffiti in ieder geval van deze gebouwen wordt verwijderd. Bij de school zijn wel prachtige muurschilderingen gemaakt.
We hebben heerlijk geslenterd door de stad en hebben een wandeling gemaakt naar Agia Moni met een prachtige oude bron, die nog volop in gebruik is.
Mycenae ligt ten oosten van de doorgaande weg van Korinthe naar Nafplion in Argolida. Het was in de oudheid een stad die het belangrijkste politieke en culturele centrum was van de naar Mycene genoemde Myceense beschaving. De bloeitijd van Mycene valt in de periode tussen ca. 1400 en 1200 v.Chr. De Myceners ontwikkelden een rijke cultuur, die voornamelijk een verdere ontwikkeling was van de Minoïsche beschaving.Mycene speelt een rol in de Griekse mythologie, onder andere in de Trojaanse Oorlog. Volgens Homerus was Mycene de stad van koning Agamemnon, de opperbevelhebber van het Griekse leger, dat tegen Troje streed.
Mycene is omgeven door een betoverend landschap. “Landschap met goden” is de titel van een boek van Gaston van Camp. Dat geldt voor Mycene en heel veel plekken in Griekenland. Vanwege de honden konden we niet samen de site op. Yvonne had prachtig weer met zelfs wat zon, bij mij regende het pijpenstelen. Het was een mooie eerste kennismaking met Mycene en we hebben een mooie serie foto’s van Mycene, mede ook door het dramatische weer.
Kalávryta. Tijdens de reis naar op de Pelopónnesos wilden we beslist naar Kalávryta. We wilden een eerbetoon brengen aan de slachtoffers van deze in de 2e Wereldoorlog zo hard geraakte stad. Op onze vorige reis zijn we in Distomo geweest en nu Kalávryta. Ik verbind het bezoek ook met het doodschieten van mijn opa op de 1edag van de oorlog en het verdriet dat mijn moeder haar hele verdere leven met zich meedroeg, maar zeker ook met de periode die mijn vader, vanaf zijn 18e gedwongen doorbracht in Duitsland voor de “Arbeitseinsatz”.
Het trieste verhaal van Kalávryta (Bron: Lychnari – Ángelos Avgoustidis)
Op 9 december 1943 trok de 117e bergbrigade van de Weermacht Kalávryta binnen, een klein Grieks bergstadje in de Pelopónnesos. Op weg naar Kalávryta, lieten de Duitsers een spoor van dood en vernieling achter. Ze vernietigden onder andere twee historische kloosters en executeerden de monniken. Ze waren uit op wraak na de moord door de Griekse partizanen van 77 van hun gevangen genomen kameraden. Eenmaal in Kalávryta beperkten de Duitsers zich in het begin tot de vernietiging van huizen van vermeende opstandelingen. Maar in de ochtend van 13 december lieten ze de klokken luiden en verzamelden ze alle inwoners. Vrouwen en kinderen werden opgesloten in de lagere school terwijl de mannen vanaf 14 jaar werden afgevoerd naar een berghelling waar zij konden zien hoe alle gebouwen in de stad systematisch werden geplunderd en in brand gestoken. De buit werd afgevoerd met de lokale trein. Vervolgens executeerden de Duitsers alle mannen met mitrailleurs en vertrokken. De slachting duurde anderhalf uur. De vrouwen die erin slaagden uit de brandende school te ontsnappen, vonden hun mannen in een poel van bloed en waren twee dagen bezig om de lijken te begraven. Ze bleven alleen achter, midden in de winter, zonder huis en zonder voedsel. In de chaos die erop volgde was niet meteen duidelijk hoeveel doden er in Kalávryta vielen omdat veel bewoners de stad al hadden verlaten, terwijl anderen, uit de omringende dorpen, er juist een toevlucht hadden gezocht. De cijfers variëren tussen de 500 en de 1200 doden. 13 mannen overleefden het.
Het monument maakt grote indruk als je het verhaal erachter kent. Wat ook indruk maakte is de linker klok van de dorpskerk die voor altijd stil blijft staan op het tijdstip van deze zinloze moordpartij, 2.34 uur.
In de naaste omgeving van Kalávryta ligt het klooster Agia Lavra, dat een plaats heeft in het hart van elke Griek. Hier werd op 25 maart 1821 de onafhankelijkheid van het land uitgeroepen door bisschop Germanos van Pátra.
Golf van Korinthe en het kanaal van Korinthe. Toen we uit Kalávryta terugkwamen, een indrukwekkende rit door de bergen trouwens, zijn we via de oude kustweg vanaf Diakoftó langs de Golf van Korinthe naar het kanaal van Korinthe gereden. Het is een lint van dorpen. Best een leuke weg om te rijden met mooie “stillevens” langs het water, zoals oude bushaltes of een verdwaald stoeltje.
Loutraki Perachora schiereiland. De weg van Perachora naar het meer van Vouliagmeni daalt af door met pijnbomen bedekte heuvels. Ook staan er veel karakteristieke, soms eeuwenoude, olijfbomen.Vanaf het Vouliagmeni-meer gaat de weg nog 2 kilometer verder totdat u een kleine parkeerplaats bereikt. Vanaf hier gaat het ene pad rechtdoor naar Kaap Malagkavi met de vuurtoren, het andere daalt af naar de archeologische vindplaats van Heraion van Perachora. De site is niet spectaculair, maar ligt wederom in een prachtig landschap, waardoor het zeker de moeite waard is om de site te bezoeken. Het heiligdom van Heraion was gewijd aan Hera, de godin van vrouwen, huwelijk, bevalling en familie. Met uitzondering van de belangrijkste tempel van Hera Akraia, werden meerdere andere gebouwen ontdekt tijdens opgravingen, waaronder stoa, reservoirs, fonteinen, eetkamers en mogelijke een tweede tempel van Hera Limanaia.
Onze reisboeken
- Peloponnesos van Bartho Hendriksen en Leo Platvoet. Uitgeverij Babylon – De Geus
- The Rough Guide to Greece
- Reishandboek Peloponnesos -Henk Buma. Uitgeverij Elmar
- WOMO- Reihe Band 19 – Mit dem Wohnmobiel auf die Peloponnes – Reinhard Schultz en Waltraud Roth-Schulz
Comments are closed.
